Маладыя, амбіцыйныя, поўныя сіл і імкненняў. Учорашнія студэнты, а сёння спецыялісты, папоўнілі працоўныя калектывы Лепельскага раёна.

Маладыя, амбіцыйныя, поўныя сіл і імкненняў. Учорашнія студэнты, а сёння спецыялісты, папоўнілі працоўныя калектывы Лепельскага раёна. У гэтым годзе пуцёўкі на свае першыя працоўныя месцы атрымалі 106 дзяўчат і хлопцаў. Рабяты сталі часткай працоўных калектываў абсалютна розных сфер - прамысловасці і сельскай гаспадаркі, медыцыны і адукацыі, сілавых структур і ведамстваў, гандлю і культуры, будаўніцтва і лясной гаспадаркі.

Педагагічная галіна - адна з тых сфер, дзе прыход маладых спецыялістаў дазволіў паспяхова закрыць кадравыя пытанні. У гэтым годзе працаваць ва ўстановы адукацыі Лепельскага раёна прыбылі 14 чалавек. Гэта не толькі настаўнікі, але і выхавальнікі дашкольных устаноў, лабарант, інспектар па кадрах, майстры вытворчага навучання.

Першыя крокі заўсёды няпростыя. Асабліва на пачатку вялікага шляху. Але маладым спецыялістам, якія прыбылі на Лепельшчыну па размеркаванні, дапамагаюць спраўляцца дасведчаныя калегі. Менавіта пра гэта мы і пагаварылі з Ангелінай Харлёнак і Вікторыяй Ногавай, выхавацелямі дзяржаўнай установы адукацыі «Яслі-сад № 4 г.Лепеля», якія зусім нядаўна прыступілі ў сваёй працоўнай дзейнасці.

Каб пагаварыць з дзяўчатамі, адправіліся ў дзіцячы садок, дзе, як вядома, свая асаблівая атмасфера. Дзіцячых смех і лепет, хатняя ўтульнасць, такі знаёмы пах тварожнай запяканкі – за некалькі секунд аўтар гэтых радкоў вярнулася ў бесклапотнае дзяцінства. Трохі панастальгаваўшы, сустрэла сваіх суразмоўніц.

Праца па душы.

Маладога выхавацеля Ангеліну Харлёнак я заспела ў той момант, калі яна са сваімі маленькімі падапечнымі праводзіла занятак - дзеці ляпілі з пластыліну фігуркі. Пакуль чакала завяршэння працэсу, крыху падгледзела, як малыя ўважліва слухаюць свайго выхавацеля і наперабой крычаць «Паглядзіце, як у мяне атрымалася!». У адказ на старанне выхаванцы пачулі: «Хлопцы, якія вы малайцы. Ва ўсіх выдатна выйшла!». Праз некалькі хвілін звонкія пяцігодкі адправіліся на вуліцу з памочнікам выхавацеля, а Ангеліне Дзмітрыеўне ўдалося выкраіць для мяне 10 хвілін для размовы.

Бачу, вам няпроста, але вы спраўляецеся, і хлопцы вас слухаюцца?, - пытаю ў суразмоўніцы.

-- Вы маеце рацыю. Выбраная прафесія мне па душы, - адказвае малады спецыяліст.

Ангеліна Дзмітрыеўна - наша зямлячка. Скончыла ДУА «Сярэдняя школа № 1 г. Лепеля», пасля заканчэння 9 класаў паступіла ў Полацкі каледж ВДУ імя П.М. Машэрава на спецыяльнасць «Дашкольная адукацыя». З 15 жніўня малады выхавальнік прыступіла да працы на сваім першым працоўным месцы. Цяпер дзяўчына з'яўляецца асноўным выхавацелем у сярэдняй групе. Штодня сваім клопатам, увагай і ведамі яна дзеліцца з 20 малымі 4-5 гадоў.

Падменным выхавацелем у гэтай групе з'яўляецца вопытны прадстаўнік прафесіі Марыя Клундук. Яна ж стала і настаўнікам для маладога спецыяліста.

-- Першы працоўны дзень, вядома, быў хвалюючым. І хоць я да гэтага крыху працавала з дзецьмі падчас праходжання практыкі, усё ж працаваць у якасці самастойнага работніка выклікала пачуцці трывогі, няўпэўненасці.

Аднак усё склалася найлепшым чынам. Загадчыца яслямi-садам Раіса Навуменка, мой настаўнік Марыя Мікалаеўна, ды і ўвесь калектыў мяне вельмі цёпла сустрэлі, пазнаёмілі з маленькімі падапечнымі і ўмовамі працы. Працоўныя будні закруцілі ў свой рытм, і ўжо праз некалькі дзён я стала адчуваць сабе больш упэўнена, пераканалася, што малыя і іх бацькі мяне, так бы мовіць, прынялі, даверыліся мне, - падзялілася Ангеліна Дзмітрыеўна.

Зарадка, сняданак, заняткі, прагулка, абед, сон, падвячорак, зноў прагулка – дзень у садзе дакладна распланаваны. Нягледзячы на шчыльны графік, малады спецыяліст, паспявае надаць кожнаму дзіцяці ўвагу, з кімсці пагаварыць па шчырасці, кагосці проста абняць, а з кімсці адпрацаваць які-небудзь навучальны матэрыял. Пра дзяцей суразмоўніца расказвае з усмешкай.

-- Усе дзеці, вядома, розныя. Ёсць капрызныя, ёсць спакойныя ці наадварот занадта шустрыя, а ёсць, якім важны тактыльны кантакт - заўсёды ідуць абдымацца, пасядзець на руках. Паступова вывучаю запатрабаванні кожнага і імкнуся ім даць тое, чаго яны жадаюць. Упэўнена, яны ўсё адчуваюць, - адзначыла выхавальнік.

Малады спецыяліст толькі нядаўна выйшла са сцен навучальнай установы, але і зараз з'яўляецца студэнткай. Дзяўчына паступіла ў Віцебскі дзяржаўны ўніверсітэт імя П.М. Машэрава і ў дадзены момант навучаецца завочна на факультэце сацыяльнай педагогікі і псіхалогіі. Так, асвоіўшы яшчэ адну спецыяльнасць, у будучыні дзяўчына, магчыма, будзе працаваць сацыяльным педагогам ці псіхолагам. Але гэта не дакладна. Ёсць верагоднасць, што Ангеліна Дзмітрыеўна прысвяціць сваё жыццё прафесіі выхавацеля. Будзем спадзявацца, малыя яе да гэтага падштурхнуць.

Дзеці мяне зараджаюць

Мая другая суразмоўніца, Вікторыя Ногава, - таксама карэнная жыхарка Лепеля. Дзяўчына скончыла ДУА «Сярэдняя школа № 3 г. Лепеля», затым паступіла, як і папярэдняя гераіня матэрыялу, у Полацкі каледж ВДУ імя П.М. Машэрава. Цяпер Вікторыя Алегаўна працуе падменным выхавацелем у старэйшай групе дзіцячага сада. Кіраўнік установы Раіса Сяргееўна, асноўны выхавальнік групы Аксана Іванова і іншыя вопытныя калегі дапамаглі маладому спецыялісту хутка адаптавацца да працоўнага асяроддзя, падтрымліваюць добрым словам, парадай, пахвалой.

-- Першая працоўны тыдзень прайшоў хвалююча. Перажывала, ці падабаюся я дзецям, ці ўсё правільна я раблю, як ацэньваюць мяне бацькi маіх падапечных. Праз некаторы час, пераканалася, што ўсё ідзе добра. Я працую з дзецьмі 5-6 гадоў, і магчыма, з-за гэтага мне хутка ўдалося наладзіць з імі кантакт. Мы часта гутарым і займаемся, рыхтуемся да школы, хлопцы рэдка капрызяць, - распавядае гераіня матэрыялу.

Маладога спецыяліста я заспела на вуліцы падчас прагулкi на пляцоўцы. Наша гутарка часта перарывалася, бо да выхавацеля раз-пораз падбягалі малыя і дзяліліся нейкімі назіраннямі, часам на нешта скардзіліся, падыходзілі, каб проста пабыць побач і патрымаць Вікторыю Алегаўну за руку. Было відавочна, дзеці любяць свайго выхавацеля шчыра.

-- Зносіны з дзецьмі мяне вельмі зараджаюць. Асабліва мне даспадобы займацца з імі падрыхтоўкай да ранішнікаў, праводзіць нейкія творчыя заняткі. Вядома, здараюцца ўсякія сітуацыі - бывае, дзеці сварацца, не могуць нешта падзяліць. У такіх выпадках не дазваляю злавацца на іх, а проста размаўляю з імі, тлумачу, як трэба сябе весці ў тых ці іншых сітуацыях.

Расказваючы аб тым, як маладога выхавацеля сустрэлі бацькі выхаванцаў, суразмоўніца не хавае, што ў першыя часы яны ўспрымалі яе насцярожана. Вывучалі, назіралі за ёй. Праз некаторы час, пераканаўшыся, што хлопцы вяртаюцца дадому задаволенымі і шчаслівымі, зразумелі, што трывожыцца за малых не варта - новы выхавальнік стаў любімым для іх дзяцей.

Цяпер дзяўчына таксама працягвае вучобу. Вікторыя Алегаўна паступіла ў Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка на спецыяльнасць «Дашкольная адукацыя». Выбранай прафесіяй дзяўчына задаволена і плануе і далей працаваць у гэтай сферы.

Тэкст і фота: Яна Міснік, газета «Лепельскі край»